De kunst van het opvoeden

Je hebt de dingen niet nodig
om te kunnen zien

De dingen hebben jou nodig
om gezien te kunnen worden

K. Schippers

De kunst van het opvoeden.

Op een middag kwam ik onverwachts een ouder van Panta Rhei tegen, het kinderdagverblijf waar ik 10 jaar heb gewerkt. Ze  herkende me en vroeg me wat ik nu deed. Ik vertelde haar van het Pedagogisch Atelier en dat het mijn passie is om ouders uit te nodigen om opvoeding te zien als een kunst. Dat inspireerde haar en dit zette mij weer aan om hier iets langer bij stil te staan. Ik realiseerde me dat opvoeden geen keurslijf is waar je jezelf als ouder en je kind in perst. In de kunst van het opvoeden luister je naar de diepere boodschappen van je kind en stem je je af op wat er nodig is. Wat het kind van jou als ouder vraagt en wat jij als ouder wil geven. Opvoeden doe je met open vizier en dat vraagt moed, doorzettingsvermogen, wijsheid, liefde, verbinding, contact, speelsheid, ongemak verduren en verwondering.

Vanuit deze ontmoeting wil ik jullie uitnodigen om samen bij dit soort onderwerpen stil te staan. Hiervoor bied ik een nieuwe activiteit aan voor ouders en kinderen samen: speelochtend voor ouder en kind, die begint met een tafelspel en leidt tot een knutselactiviteit. Tijdens de ochtend kun je zien hoe je kind samenspeelt, is er ruimte voor uitwisseling met ouders over het onderwerp dat neergelegd is en maken we gezamenlijk iets waarmee je het verhaaltje thuis kan naspelen.

Ó kom er eens kijken.

Verlangen, moed en verwondering waren allemaal te horen in het verhaal van Pietertje, waar het eerste tafelspel in november over ging.

‘Kennen jullie het verhaal van Pietertje die zó graag appels at?
Zijn moeder noemde hem Pietertje Appelpit …’

Met deze woorden begon ik te weven aan een herfstverhaal dat eindigde bij St Maarten. De huiskamer vulde zich met ouders en kinderen die vol verwachting bij de verhalentafel kwamen kijken. Het was een prachtige nazomer dag, waarin de zon stralend aan de hemel stond. De handjes van de kinderen wilden alles zo graag voelen en toch moesten ze wachten. Een gezonde beweging is dat voor kinderen, wachten. Een beweging die ze leert om hun behoeftes uit te stellen. Hiermee gaan ze door de honger en dorst van het leven. Het maakt ze sterk! En de vruchten smaken dan zo zoet.

Ik stak het sterrenlichtje aan en de kinderen en ouders waren helemaal stil. Een tijdloos moment. Mijn stem begon te vertellen en Pietertje Appelpit liet zich zien.
‘Met zijn hoedje op zijn hoofd en een wandelstok in zijn hand trok hij door het hele land om appelpitjes te planten.’

Onderweg toonde hij moed, versloeg een draak, vond een vriend en ontmoette in verwondering de grootsheid van St Maarten. En vlak voor het naar huis gaan hoorde ik een tweejarig peutertje zeggen: ‘ik ben niet bang, zelfs niet voor een ritselende slang’. Hij gebruikte de woorden van Pietertje Appelpit in het verhaal!  Zo mooi om te zien hoe in dat open veld van verwondering kinderen zoveel zien, opnemen en direct eigen maken, leren.

Na het afscheid van St Maarten begon de tijd van Sinterklaas. Een beweeglijke tijd vol liedjes,
verkleedpartijen en een bonzend hart waarin wonderlijk genoeg ook de stilte van advent voelbaar was.